Mediation is nog geen deel van onze cultuur, van de spontane reflexen. Betekent dat dat mensen liever vechten en strijden? Natuurlijk niet. Wie wil liever tijd, geld en energie verspillen? Als je mensen de keuze geeft, dan willen ze bovenal een oplossing. Juridische maatregelen en straffen lossen een probleem echter niet op. Niemand zegt ooit: ‘Na het krijgen van deze straf zie ik die mens weer graag.’ Een strijd geeft de illusie dat er iets constructiefs gebeurt en daardoor lijkt een gevecht bedrieglijk veel op een oplossing. Het tegendeel is echter waar. En de mediator dan, wat kan die doen? Een buitenstaander zonder wettelijk gezag die alleen maar praat –kan die de oplossing brengen?

Mediators worden momenteel systematisch te laat ingeschakeld. Pas wanneer een formele procedure is opgestart waarbij de maatregel ‘schakel een mediator in’ in het draaiboek is opgenomen, wordt een mediator gecontacteerd. Tegen dan is het echter meestal al veel te laat. De mediator kan op zijn best nog voor iets als ontslagbemiddeling zorgen. Wil mediation werken dan moet de intentie er zijn om tot een gezamenlijke oplossing te komen. Op het moment dat bijvoorbeeld werkgever en werknemer de zaak voor de rechtbank brengen, is de relatie al om zeep. De betrokken partijen denken alleen nog maar aan geld en schadevergoedingen. Mediation is niets meer dan een formaliteit die geen echte kans meer krijgt.

Een heel eenvoudig verhaal, legt de rol van de mediator bloot en de manier waarop hij/zij een oplossing kan bieden in vaak complexe situaties. Het verhaal van de achttiende kameel gaat naar de kern van wat mediation  is.

Waarom mediation zo weinig bekend is, wat een mediator precies kan doen, en wanneer je een beroep doet op een mediator.